|
Advocaten en particuliere onderzoekers 
Heksen in toga aflevering 10
Het is inmiddels al weer ruim 2 jaar geleden dat de speciale
aflevering van het Advocatenblad met de titel “Advocatuur op
drift?” verscheen. Niet alle in die aflevering verschenen
artikelen zullen hier worden besproken. Eén artikel dat tot nu
toe niet te sprake is geweest, mag echter niet onbesproken blijven.
Het betreft hier een artikel met de titel ¨Ik voel voor een
stevig bar-exam¨. Het gaat hier om een interview met Mr. Johan
van Stempvoort, werkzaam op een kantoor van ca. 30 advocaten en
destijds deken te Groningen.
Ven Stempvoort zegt dat er hooguit enkele honderden advocaten zijn
die nooit procederen maar wel prima adviezen schrijven en vraagt zich
af of zij daarom hun privileges moeten inleveren. Hier doelt hij op
de denkfout die al eerder ter sprake is geweest en waarin ook de "gezaghebbende
deskundige" Nick Huls zich verslikt: het idee dat
"privileges" als het verschoningsrecht en de
geheimhoudingsplicht direct in verband zouden staan met het
procederen in die zin dat een advocaat die procedeert deze
"privileges" zou moeten hebben en een advocaat die
adviseert niet. Waar het om gaat is dat de advocaat voor de
cliënt een vertrouwenspersoon moet zijn, d.w.z, de cliënt
moet de advocaat geheimen kunnen toevertrouwen zonder het risico te
lopen dat deze geheimen via de advocaat bekend worden aan derden.
Niet valt in te zien waarom dit bij een advocaat die procedeert
anders zou moeten zijn dan bij een advocaat die alleen adviseert. Er
zou nog wel iets te zeggen zijn voor het idee dat advocaten die in
strafzaken optreden deze "privileges" moeten hebben en
advocaten die niet in strafzaken optreden niet, maar dat is niet wat
"gezaghebbende deskundigen" als Nick Huls beogen.
Voor de duidelijkheid: geheimhoudingsplicht en verschoningsrecht zijn
geen privileges. De geheimhoudingsplicht is geen privilege maar een
verplichting van de advocaat. Deze verplichting is er ten behoeve van
de cliënt en niet ten behoeve van de advocaat. Het
verschoningsrecht is een recht dat uitsluitend ten doel heeft de
advocaat in staat te stellen de geheimhoudingsplicht na te komen en
is dus evenmin een privilege.
Van Stempvoort zegt vaker geschrokken te zijn van het
kwaliteitsniveau. Slecht taalgebruik, alles schots en scheef, dat
geldt ook voor de correspondentie en dan is het ook warrig in het
hoofd van de advocaat, aldus van Stempvoort, kortom, met de
advocatuur is het slecht gesteld.
Wat moeten wij hiervan denken? Gaat het hier om advocaten die laag in
de pikorde
staan? Wij hebben nu eenmaal te maken met een Orde van advocaten die
bijeenkomsten organiseert waar de deelnemende advocaten te horen
krijgen dat rechters vinden dat zij slecht werk leveren en dat er wat
zwaait als daar niet snel verandering in komt en tot voor kort hadden
wij een landelijk deken die onrust zaait bij burgers, advocaten en politiek
door in alle media te verkondigen dat er zeker 200 foute
advocaten zijn en het ook bestaat om in het openbaar te
verkondigen dat een cliënt van een concullega, waarvan een
procedure nog loopt "in een cel hoort".
Moet de hiervoor aangehaalde passage van van Stempvoort ook in deze
zin worden gezien? Niet helemaal. De "foute advocaten" waar
Unger het over had kunnen regelrechte criminelen zijn, maar het
kunnen ook advocaten zijn die zich kritisch uitlaten over de
bureaucratisering van de Orde van advocaten, en alles er tussenin
natuurlijk. Daarnaast kunnen het natuurlijk ook advocaten zijn die
gewoon laag in de pikorde (de pikorde van de dierentuin
van van de Klashorst? staan. Gevolg is dat de uitlatingen van
Unger in brede kringen onrust kunnen veroorzaken. Ook de uitlatingen
over rechters die vinden dat advocaten slecht werk leveren e.d.,
waarmee wij te pas en te onpas om de oren worden geslagen, zijn
dermate weinig concreet, dat wij er weinig mee kunnen beginnen. De
uitlatingen van van Stempvoort in dit artikel zijn concreter:
advocaten die correspondentie en processtukken produceren waarbij het
taalgebruik behoorlijk is en waarbij niet alles schots en scheef
staat, hoeven zich hierdoor niet aangesproken te voelen.
Op de vraag van de verslaggever wat daaraan gedaan kan worden zegt
van Stempvoort dat hij de zestien punten die je met cursussen moet
verdienen een "lachertje" vindt.
Als een advocaat door deel te nemen aan een lustrumconcres
waar de deelnemers deel kunnen nemen aan elektronische stemmingen
over vragen als “Mag de kwaliteit van rechtsbijstand afhankelijk
van het tarief zijn?” en “Heeft een burger die een eigen
bijdrage in plaats van het volle tarief betaalt recht op een even
goede rechtsbijstand?” zes gratis opleidingspunten kan verdienen
wordt het inderdaad een “lachertje” maar dat bedoelt van
Stempvoort waarschijnlijk niet.
Volgens van Stempvoort kun je de helft daarvan verdienen met
cursussen over niet juridische onderwerpen, zoals een cursus over
kantoorinrichting, maar hij noemt geen naam van een instituut waar
een advocaat met een cursus over kantoorinrichting 8 opleidingspunten
kan verdienen.
Hoe dan ook, met zes gratis opleidingspunten van het lustrumcongres
en acht voor een cursus over kantoorinrichting zijn het 14 punten,
dus nog 2 punten over een juridisch onderwerp erbij en de 16 punten
zijn gehaald. Inderdaad, een lachertje.
Van Stempvoort voelt voor een stevige peer review en een bar-exam
naar Amerikaans voorbeeld met interconcullegiale toetsing.
Het gaat hier de kant op van wat wij zie bij de particuliere
recherchebureaus. Zo bepaalt artikel 10 van de Regeling particuliere
beveiligingsorganisaties en recherchebureaus. dat een recherchebureau
uitsluitend een persoon belast met recherchewerkzaamheden indien deze
in het bezit is van een op zijn naam gesteld diploma particulier
onderzoeker van de Stichting Vakexamens voor de Particuliere
Beveiligingsorganisaties en de Stichting Ecabo. Deze verplichting
geldt niet alleen voor nieuwe particuliere onderzoekers maar ook voor
particuliere onderzoekers die al lang voor de invoering van dit
artikel als zodanig werkzaam waren. Uitgezonderd zijn personen die
geboren zijn voor 1 april 1944 (geen aprilmop). Om een dergelijk
diploma te kunnen halen moet men een stage afleggen. Het komt er op
neer dat ook particuliere onderzoekers die al jaren als zodanig
werkzaam zijn op straffe van verlies van hun vergunning een stage
moeten afleggen bij een concullega, waarbij praktijk is dat het voor
particuliere onderzoekers die geen politieachtergrond hebben erg
moeilijk is om een concullega te vinden bij wie zij een dergelijke
stage kunnen afleggen met alle gevolgen van dien, waaronder een soort
monopoliepositie van recherchebureaus met een politieachtergrond. Wij
moeten er niet aan denken dat het met de advocatuur ook die kant op
zou gaan. Misschien moeten wij hieruit wel concluderen dat wij met de
Orde van advocaten toch nog beter af zijn dan het geval was als het
ministerie van justitie dit soort zaken ook voor advocaten zou gaan
regelen, al moeten wij daar ook maar niet al te hard op vertrouwen.
De aflevering bevat op bladzijde 603 ook een artikel van Frans Ohm,
directeur van de Raad voor Rechtsbijstand te Amsterdam Zie ook Discussie
over audit in Advocatenblad 2. Hij spreekt over een voortgezette
stage en het lidmaatschap van een specialisatievereniging als
inschrijvingsvoorwaade bij de Raad voor Rechtsbijstand, waarbij in
aanmerking moet worden genomen dat niet zomaar iedereen of iedere
advocaat als lid van een dergelijke specialisatievereniging wordt
toegelaten. Dit gaat al aardig de kant op van de hiervoor geschetste
situatie bij de particuliere recherchebureaus.
Terug naar het artikel van van Stempvoort. Zoals vaker zit het venijn
hier in de staart. Van Stempvoort vindt dat als een advocaat de fout
in gaat de Raad van Discipline lankmoedig reageert en dat ze in
plaats van waarschuwingen en berispingen vaker schorsingen zouden
moeten uitspreken. Ga maar eens een maandje thuis zitten, aldus van
Stempvoort. Aan wat voor soort vergrijpen hij hierbij denkt zegt hij
er niet bij. Ook motiveert hij niet waarom hij vindt dat iemand
"maar eens een maandje thuis" moet zitten, waarmee hij de
indruk wekt dat hij tuchtrechtelijke straffen als doel ziet in plaats
van als middel om misslagen te beteugelen. Hoe dan ook, hij wordt op
zijn wenken bediend, zoals blijkt uit de
schorsing van Mr. Prem Radhakishun. Ook vindt hij dat er in de
Raden van Discipline een vertegenwoordiger van de consument zou
moeten zitten. Moeten wij hierbij denken aan iemand van de Consumentenbond?
Wij besluiten deze serie met een citaat uit onverdachte hoek,
namelijk uit de rubriek Tip van de dag van de website Courtwatch
van Paul Ruijs. Zie ook Unger
rechts ingehaald. Waarom is dit uit onverdachte hoek? Omdat
onweersproken duidelijk is dat deze website zich consequent negatief
opstelt tegenover de advocaten:
"Mijdt de Consumentenbond. Ze weten er niets van en spelen
met advocaten onder één hoedje. Ze hebben in 50 jaar
nog nooit één kritisch onderzoek naar advocaten gedaan."
Misschien spelen zij wel onder een hoedje met de advocaten die
willen dat vertegenwoordigers van de Consumentenbond in de Raad van
Discipline moeten worden opgenomen.
3 oktober 2007
update 9 oktober 2007
|
