Bureaucratie in de advocatuur?

Home   Brochure   Reageren   Handleiding   Links	Meer regels voor advocaten Waar de regering al jaren lang beloftes doet dat de druk van de vele regels zal worden verminderd, wekt de Orde van Advocaten de indruk toeneming van regels en administratieve lasten per definitie te zien als een bewijs van vooruitgang. Van zaken als deregulering en beperking van administratieve lasten heeft de Orde van Advocaten nog nooit gehoord. De Orde van Advocaten heeft een nieuw reglement opgesteld, genaamd, “Kwaliteitsstandaard 2007”. Dit stuk bevat een grote hoeveelheid voorschriften waaraan een advocatenkantoor geacht wordt te voldoen. De kwaliteitsstandaard 2007 is geen wet en formeel is geen enkele advocaat verplicht hieraan te voldoen. De strekking is echter dat een advocaat die er niet aan voldoet geen gefinancierde rechtsbijstand mag verlenen, geen toevoegingen mag behandelen. Hoe ging dat ook al weer? De bedoeling is dat een auditor controleert of het kantoor aan de voorschriften voldoet. Is dat naar het inzicht van de auditor het geval, dan verleent de auditor een auditverklaring. Voldoet de het kantoor er niet aan, dan verleent de auditor de auditverklaring voor slechts 6 maanden en stelt de auditor verbeterpunten vast. De verbeterpunten zijn punten waarop de advocaat naar de mening van de auditor niet aan de eisen voldoet. De advocaat moet dan binnen 6 maanden een nieuwe audit, genaamd “heraudit” aanvragen. Indien de advocaat daarna nog niet volledig aan de voorschriften voldoet, wordt geen auditverklaring verleend en wordt de advocaat of het kantoor door de Raad voor Rechtsbijstand uitgeschreven, wat er op neerkomt dat de advocaat geen toevoegingen meer mag behandelen. De advocaat moet het honorarium van de auditor betalen. Voor een audit bedragen deze kosten nu € 1061,39, exclusief BTW en vermeerderd met reiskosten. De kwaliteitsstandaard 2007 begint met een soort inleiding. Wie het stuk opgesteld heeft is overigens niet duidelijk. Een citaat: “Het is de verantwoordelijkheid van de advocaat om vorm en inhoud te geven aan de eigen praktijk en de kwaliteit ervan. Van de advocaat mag tegelijk worden verwacht dat zichtbaar kan worden gemaakt hoe in het kader van de werkzaamheden van een kantoor diensten worden verleend en verwachtingen worden gehonoreerd.” Aan wie moet “zichtbaar” worden gemaakt hoe diensten worden verleend en verwachtingen worden gehonoreerd? Aan het publiek? Aan de cliënt? Aan de auditor? Misschien aan alle drie? Is het idee dat de auditor moet vaststellen of de advocaat aan de kwaliteitseisen voldoet, dat het publiek vervolgens uit het feit dat de advocaat toevoegingen behandelt afleidt dat de advocaat een auditverklaring moet hebben en daaruit dat de advocaat aan de kwaliteitsstandaard moet voldoen? Als dit het idee is klopt er iets niet. Van de advocaat mag niet alleen verwacht worden dat hij zichtbaar maakt dat hij of zij aan de eisen voldoet maar ook hoe diensten worden verleend en verwachtingen worden gehonoreerd. Hoe verwachtingen worden gehonoreerd kan niet worden afgeleid uit het enkele gegeven dat een advocaat toevoegingen behandelt en dus een auditverklaring moet hebben. De bedoeling zal dus wel zijn dat naar de auditor toe zichtbaar moet worden gemaakt hoe diensten worden verleend en verwachtingen worden gehonoreerd. Het aan de auditor zichtbaar maken van wat er in de advocatenpraktijk plaatsvindt, is dus kennelijk het doel. Dit past ook in het feit dat in het stuk staat dat van de advocaat mag worden verwacht dat zichttbaar kan worden gemaakt hoe in het kader van de werkzaamheden van een kantoor diensten worden verleend en verwachtingen worden gehonoreerd. Zoals van de burger die op straat komt wordt verwacht dat ten overstaan van een politieagent door middel van het tonen van een paspoort of legitimatiebewijs zichtbaar kan worden gemaakt wie hij of zij is, zo wordt van de advocaat verwacht dat deze zichtbaar kan maken hoe diensten worden verleend en verwachtingen worden gehonoreerd. Dit past ook in ontwikkelingen die wij ook buiten de advocatuur zien. Buiten het hiervoor genoemde voorbeeld dat de burger op straat altijd een legitimatiebewijs op zak moet hebben kan in dit verband worden gewezen op de trend dat steeds meer telefoongesprekken door de politie worden afgeluisterd en op de bewaarplicht van internetgegevens, waarvan de strekking is dat de overheid moet kunnen natrekken welke websites burgers bezocht hebben, welke e-mails zij hebben verzonden en ontvangen en de inhoud van die e-mails e.d. In dit beeld past ook de ontwikkeling dat de geheimhoudingsplicht en het verschoningsrecht van de advocaat steeds meer onder druk komen te staan. Opmerkelijk is dat zowaar van de zijde van de Orde van Advocaten tegen dit laatste enige protestgeluiden te horen waren, maar dit soort protesten zijn slechts fragmentarisch en daardoor kansloos. Toen de bewaarplicht van internetgegevens werd doorgedrukt hoorden wij de advocaten niet, wij hoorden alleen de internetproviders. Nu de geheimhoudingsplicht van advocaten onder druk komt te staan horen wij de Orde van Advocaten. Toch betreft het hier twee zaken die direkt met elkaar in verband staan. Een mooi voorbeeld van hoe de verdeel en heerspolitiek werkt. Merk op hoe wij de Orde van Advocaten hier zien in twee rollen: die van verlengstuk van de overheid die voor het algemeen belang opkomt en die van slachtoffer bij de verdeel en heerspolitiek. De volgende tekst sluit aan op het vorige citaat: “Deze standaard beoogt het kantoor daarbij behulpzaam te zijn door een bepaald basiskwaliteitsniveau te beschrijven en daarmee een aansporing te zijn om zaken bij voortduring te verbeteren. De normen kunnen dienen als leidraad voor initiatieven tot eigen kwaliteitsverbetering.” Hier staat iets anders. Hoe moeten wij de kwaliteitsstandaard zien? Als een reglement met regels waar een advocaat aan moet voldoen om niet door de Raad voor Rechtsbijstand uitgeschreven te worden? Of als een leidraad om de advocaat behulpzaam te zijn en zo ja om de advocaat waarbij behulpzaam te zijn? www.bewaarplicht.nl 4 juli 2006 update 17 juli 2006